Het geluksgetal op het strand
Wanneer je leeftijd je schoenmaat is
Ik moet zeven zijn geweest toen ik mijn geluksgetal vond. Mijn broer had er al één, zijn getal was twee. Ik was nog aan het zoeken. Dit was ook de tijd dat vriendenboekjes populair waren. Behalve hoe je heet, hoe oud je bent en wie je beste vriend is, is het belangrijk dat je wist wat je lievelingskleur was. Mijn lievelingskleur was toen blauw, maar dat kwam vooral doordat mijn moeder dat graag voor me wilde. “Onze lievelingskleur is blauw,” zei ze en ze legde voor het slapengaan een schone, zelfgenaaide korte broek met een blauw ruitjespatroon over mijn stoel heen, klaar om de volgende ochtend aan te trekken.
Het vriendenboekje wilde ook van je weten wat je geluksgetal was. Als je als zevenjarige wist wat je geluksgetal was, werd je leven opeens veel makkelijker. Een cijfer onder de tien raden ging beter. Kaartspelletjes werden net wat leuker. En als je later het casino in mag, wist je waar je op moet inzetten (dit scenario heeft zich tot op heden nog nooit voortgedaan).
Het is het najaar van 1988 en ik zit met mijn broer voor de televisie, we kijken naar Veronica. Er is een live verbinding met Scheveningen waar de Veronica-strandrace plaatsvind. Een grote hoeveelheid crossmotoren scheurt eerst door de duinen waar ze als springbokken tientallen bulten moeten trotseren. Er is opspattend zand, wielen die los van de grond komen. De stemmen van de twee commentatoren buitelen van enthousiasme over elkaar heen, zoveel is er te melden. Na de duinen maken ze een bocht naar links het rechte stuk op. Hier wordt er overgeschakeld naar de camera in de helikopter. We zien vanuit de hoogte hoe de gekleurde vlekjes uit het mulle zand komen en over hardere ondergrond langs de Scheveningse branding razen. De helikopter kan de koploper met moeite bijhouden, deze roodwitte streep gaat sneller dan alle anderen, hij lijkt bijna te vliegen. De camera zoomt in op de motor. Witte cijfers tegen een rode achtergrond. Nummer 44.
Totdat ik een jaar later de eerste Batman film in de bioscoop zag, was dit zo ongeveer het meest geweldige wat ik ooit gezien had, die rode motorfiets van Edwin Evertsen met die witte cijfers stonden op mijn netvlies gebrand. Nu ben ik 44. En heel goed in het raden van cijfers onder de 45.
Vanaf 44 minuten (!) begint de race: