De route die dit clipje (in beeld en geluid) heeft afgelegd, is een grillige. Omdat ik mezelf een beginneling vind op het gebied van animatie, en het maken van muziek, doe ik eigenlijk maar wat. In een kunstvorm als schrijven is er veel ruimte voor ‘aanklooien’. Je schuift met een punt, een regel, een alinea en je ziet dat het hele verhaal mooi in elkaar valt. Dat is ook mijn aanpak als het gaat om muziek maken of animeren, maar de zachtheid die de woorden kenmerkt – of laten we zeggen: de kneedbaarheid – is een stuk lastiger als je met software werkt. Software is harder. En tijdrovender.
Sinds een poosje probeer ik met samples van bestaande muziek iets nieuws te maken. Een beetje zoals een ekster een nest bouwt van stukjes plastic en wat aluminiumfolie (of als het resultaat tegenvalt, een stramme duif met een nest van vier takjes en een rietje).
Ik startte met het geluid. Ik viel als een blok voor So Nice van de groep So Nice (Japan, 1979). Dat intro was zo goed dat ik daar weinig aan heb lopen prutsen. Er kwamen drums bij van een liedje van Marvin Gaye en tot overmaat van geluk hoorde ik het refrein van Kapua van Kapono Beamer (USA, 1983) een perfecte match bij het gezang van So Nice.
Het liedje stond nu in de verf, het was al iets maar ik was nog niet daar. En toen werd het interessant want het is me nog steeds niet helemaal duidelijk hoe ik de volgende stap heb gemaakt. Ik denk dat ik met de klanken van Kapua en So Nice wat random zoekwoorden heb lopen invoeren en plots was daar een oud interview met de befaamde model/actrice Capucine. Is het omdat Capucine en Nice (want een Franse stad) in een soort netwerk van woorden geactiveerd werden? We’ll never know. Ik vond nu mijn laatste puzzelstukje in de passief agressieve interviewer en een jonge vrouw die van zich afbijt en ergens (hoop ik) ook lol heeft met dit interviewspel.
Dankzij Capucine en haar fotogenieke verschijning had ik ook gelijk ideëen voor een video erbij. Ze sierde in augustus 1954 deze prachtige cover van Vogue en dat werd de basis van het clipje. (Heb je deze editie nog liggen? Dit nummer staat te koop voor €140 op eBay.)
Ook met de beelden heb ik een poos lopen aanklooien. Ik heb elke vezel in het gezicht van Capucine omgezet tot een vector, waardoor het voelt alsof ik haar onvrijwillig door de Matrix heb gehaalt. En vervolgens heb ik facemasking toegepast op een zeer slordige manier, een beetje zoals men dat deed in de jaren ‘80 in een Ghostbusters film.
Zoals je ziet en hoort, is er heel wat digitaal plakband aan te pas gekomen om dit handeltje bij elkaar te houden. Na lang kneden is dit het baksel geworden.
Share this post